Regiment JWF

Geschiedenis van het Regiment Prins Johan Willem Friso
door Albert 

In mei 1945 kwam er een einde van de Duitse bezetting van ons land. Veel zaken moesten er worden aangepakt, waaronder de wederopbouw van ons leger. Na de bevrijding van Zuid Nederland werd hier al een begin mee gemaakt. De verschillende verzetseenheden werden onder één noemer gebracht: de Binnenlandse strijdkrachten (afgekort BS). Hieruit ontstonden na de oorlog diverse organieke eenheden die dezelfde naam kregen als voor de oorlog. Het eerste Regiment Infanterie, (afgekort 1 RI) en het negende Regiment Infanterie, (afgekort 9 RI) behoorden ook tot deze eenheden.

Voor de oorlog waren deze Regimenten in het noorden gelegerd. 1RI in Assen en het 9e RI in Leeuwarden. 1RI werd gevuld met personeel dat gerekruteerd werd onder het personeel van de BS gewest Drenthe, en het personeel van 9RI kwam van de BS gewest Friesland.

Op 1 Juli 1950 er een Koninklijk Besluit (afgekort KB) uitgevaardigd, waaruit volgde dat bij een groot aantal Regimenten de nummers werden vervangen door namen. Dit omdat het personeel van de infanterie toen der tijd regionaal werd verworven. De naam kon verwijzen naar de regio zelf, zoals het Bataljon Limburgse Jagers of naar een bekende militair uit de regio zelf.
In eerste instantie werd gekozen voor de naam Oranje Friesland, omdat er ooit al een Infanterieregiment Oranje Friesland had bestaan. Maar omdat alle rekruten uit het noorden van het land kwamen was dit geen gelukkige keuze en vond men de naam van een bekende militair beter passen.
Zo werd er voor de naam Johan Willem Friso gekozen.

Johan Willem Friso was geboren uit het geslacht van Nassau, waar tevens ons koningshuis uit voort is gekomen. Zo vond dus op 1 Juli 1950 de oprichting van het Regiment Johan Willem Friso plaats. Tevens kreeg men toen de stafmuziek van 1RI onder hun hoede. Deze kapel was in 1819 opgericht en gelegerd in Assen, in 1946 werd ze opnieuw geformeerd en in 1950 ging ze stafmuziekkorps van Regiment Johan Willem Friso heten. In 1954 veranderde deze naam in de Johan Willem Friso kapel. Tot op heden is ze gelegerd in Assen.

Op 8 oktober 1951 kreeg het Regiment haar vaandel.
Als vroeger op het strijdtoneel de strijd losbarstte, dreigden eenheden vaak snel uit elkaar geslagen te worden. Het vaandel was voor de manschappen een vast herkenningsteken en groeide zo uit tot het belangrijkste symbool van een Regiment. Een vaandel mocht nooit in handen van de vijand vallen.

Tegenwoordig heeft een vaandel een sterk traditioneel karakter.
Op het vaandel van ons regiment staat: tiendaagse veldtocht 1831, citadel van Antwerpen 1832 en om praktische reden, op een cravate Java en Sumatra 1946-1949.  Mede door de kwestie in Indonesië kwam er van de heropbouw van ons leger in Nederland na de oorlog weinig terecht. Ons leger was opgebouwd uit een systeem dat was overgenomen van het Britse leger. In 1949 toen Nederland lid werd van de NAVO veranderde dat en gingen we over naar een Amerikaans systeem. Dit kwam omdat ons land toentertijd Amerikaanse hulp ontving om ons leger op te bouwen.

In de tactische nummering kwam een logische opbouw, als voorbeeld het Eerste Legerkorps had twee divisies: de 1e en de 4e.
Het cijfer 4 verwijst naar de vierde divisie, het getal 42 had betrekking op een der Infanterie Regimenten, en de getallen 421 422 en 423 op de verschillende Infanterie bataljons.

De militairen gelegerd in Zuidlaren behoorden tactisch gezien dus bij 422 Infanterie Bataljon en hun traditie eenheid was Johan Willem Friso.
In de jaren 1962-1964 veranderde het systeem weer, voortaan werden de Infanterie Bataljons niet meer in gedeeld in tactische Regimenten maar in Regimentsgevechtsgroepen.

Door mechanisering van ons leger maakte deze vervolgens weer plaats voor pantserbrigades en pantserinfanteriebrigades. De naam 422 Bataljon Infanterie JWF veranderde in 44 Bataljon Infanterie JWF en later in 44 pantserinfanterie bataljon JWF. De Regimenten zijn als gevechtseenheden verdwenen maar leven voort als traditie eenheid.

VN-Operaties
In 1950 nam Nederland voor het eerst met het Regiment van Heutsz deel aan een vredesoperatie van de VN, in Korea. Sindsdien nam in Nederland langzaam de bereidheid toe om deel te nemen aan vredesoperaties. Eerst werd alleen een compagnie mariniers beschikbaar gesteld, maar dat vond de VN wat te weinig. Daarom deed Nederland in 1965 een aanbod om het deel flink uit te breiden en werd het 44 painfbat aangewezen om permanent beschikbaar te zijn voor vredesoperaties.

De opleiding van de dienstplichtigen van het bataljon duurde twee weken langer in verband met de VN taken. In 1977 werden deze twee extra weken vervangen door een korte opleiding op Cies niveau. Deze omvatte instructies m.b.t. het inrichten van roadblocks, fouillering, zuivering in oorden en oproerbestijding met schild en lange lat. In twaalf jaar was er nooit een beroep op het Bataljon gedaan terwijl er genoeg brandhaarden in de wereld waren.

Een ervan was het Midden Oosten. Israël leverde strijd met haar buurlanden en sinds 1975 woedde er in Libanon een burgeroorlog. Daarbij raakten ook Israël en Syrië betrokken. Bovendien maakten Palestijnse gebruik van het grondgebied van Libanon om aanvallen op Israël uit te voeren. In Maart 1978 viel Israël daarom met 28.000 man Libanon binnen. Deze actie leidde tot een vergadering van de VN en besloot tot het sturen van een VN macht, genaamd United Nations Interim Force In libanon (UNIFIL). Deze VN macht moest voorkomen dat de partijen weer slaags raakten met elkaar en tevens moesten ze ervoor zorgen dat zich in de bufferstrook tussen Noord Israël en Zuid Libanon geen vijandelijkheden meer voordeden. Ook moest UNIFIL ervoor zorgen dat het gezag van de wettige Libanese regering weer werd hersteld.

In 1978 kreeg Nederland het verzoek een bataljon beschikbaar te stellen voor UNIFIL. En in 1979 werd het besluit genomen om het 44 painfbat er heen te sturen.
In principe zouden alleen dienstplichtigen gaan die zich vrijwillig hadden aangemeld, maar al snel bleek dat dat er niet genoeg waren. Dus werden 120 dienstplichtigen aangewezen. Half januari begonnen de voorbereidingen op de uitzending en arriveerden de kwartiermakers al in het gebied. Op 14 maart gaven de Fransen hun taak over aan het 44e Bataljon, wat binnen UNIFIL-verband Dutchbatt ging heten.

In 1982 vond er weer een omvangrijke Israëlische invasie plaats in Zuid Libanon, UNIFIL kon niets anders doen dan machteloos toe zien. Dit maakte de uitzichtloze situatie in Zuid Libanon nog eens duidelijk. Dat bracht er toe dat het kabinet nog eens de VN missie in Libanon aandachtig onder de loep nam. In juli 1983 besloot het kabinet dat het de bijdrage aan UNIFIL zou stop zetten.
Onder internationale druk werd hier echter van terug gekomen en in september van dat jaar besloot het kabinet met UNIFIL door te gaan, echter alleen nog maar met een compagnie.

In oktober 1982 werd het bataljon terug getrokken en kwam de toegezegde compagnie. Deze kreeg de naam Dutch Infantry Compagnie, kortaf: DutchCoy of DIC. Halverwege 1985 kwam de deelname aan UNIFIL wederom ter discussie en besloot het kabinet op 19 oktober de Nederlandse bijdrage stop te zetten. Op 24 oktober kwamen de laatste Nederlandse militairen terug. In totaal hebben ruim 8.000 man deel genomen aan UNIFIL.

JWF wordt opgeheven – en weer opgericht!
Eind jaren 80 kwam er na ruim 40 jaar een einde aan de koude oorlog.
Als gevolg hiervan besloot de Nederlandse regering drastisch te gaan bezuinigen op defensie. In de defensie nota werd aan gekondigd dat het 44ste mobilisabel werd gesteld hetgeen op 16 april 1992 gebeurde. Tevens ging de kazerne in Zuidlaren dicht. In januari 1993 kwam de minister van defensie met de “Prioriteitennota” waarin werd aangekondigd dat de mobilisabele eenheden ook werden opgeheven. Zo kwam er een einde aan 44 Painfbat.

Maar niet voor lang, want in 1997 kwam er een herschikking van de gevechtskracht en kon bij de 43ste Gemechaniseerde Brigade een extra pantserinfanteriebataljon paraat worden gesteld. Op advies van de wapentraditieraad van de Infanterie werd besloten het parate bataljon in te delen bij het Regiment Johan Willem Friso. Een belangrijke reden was dat de vele Libanon veteranen nu niet meer “thuisloos” zouden zijn. Ook de regionale binding met het noorden van het land speelde mee.

Met de heroprichting van het bataljon kreeg ook het Libanonmonument een nieuwe thuisbasis. Sinds de sluiting van de Adolf van Nassau kazerne in Zuidlaren in 1992 had het monument een plek gekregen op de JWF kazerne in Assen. Op 25 februari 1999 werd het monument verplaatst naar de Johannes Post kazerne in Havelte. 

Enige tijd geleden startte het bataljon met het aanhalen van de banden met de Libanon veteranen. Zo wordt ondermeer door nieuwe leden van het Bataljon de oefening blauw koord gelopen, wordt het koord door de militairen gedragen op het dagelijkse tenue en worden veteranen uitgenodigd om bij de uitreiking van het koord aanwezig te zijn.

Uitzendingen 44 painfbat
Deze uitzendingen heeft het 44 painfbat sinds haar heroprichting in 1999 gedaan. Daarbij zijn we jammer genoeg twee maten verloren; Wesley Schol en Aldert Poortema, beide van de Charlie Cobra Com tijdens BG-5.

-SFOR-9:
-SFOR 17:
-EUFOR 1:
-1 LI-det (C-compagnie 44 Painfbat) in Pol-e-Komri en Kunduz 2004:
-FP-coy DTF (C-compagnie 44 Painfbat) in Kandahar, Tarin Kowt en Deh Rawod 2006:
-BG-1 (B-compagnie 44 Painfbat) in Tarin Kowt en Deh Rawod 2006:
-BG-5 (A-/ C-/ Stafstaf-compagnie 44 Painfbat) in Tarin Kowt en Deh Rawod 2007/2008:
-BG-11 (Verkenningspeloton 44 Painfbat) in Tarin Kowt 2009:
-PTG-1 (gedeelte B-compagnie en gedeelte bataljonsstaf 44 Painfbat) in Kunduz 2011:
-PTG-2 (gedeelte A-compagnie en gedeelte bataljonsstaf 44 Painfbat) in Kunduz 2011-2012:

Bron: Geschiedenis